ریچارد راجرز – (Richard Rogers)

ریچارد راجرز، معمار ۷۳ ساله مستقر در لندن، از سوی بنیاد هایت، به عنوان برنده بیست‌ونهمین دوره جایزه معماری پریتزکر، معرفی شد
هیأت داوران بیست‌ونهمین دوره جایزه پریتزکر در بیانیه خویش، با اشاره به این نکته که ریچارد راجرز در طول زندگی حرفه‌ای برجسته و بیش از چهل ‌ساله خویش، پیوسته و استوار، در پی تحقق عالی‌ترین اهداف در معماری بوده‌است، آورده‌اند: «پروژه‌های کلیدی او نماینده لحظات تعیین‌کننده‌ای در تاریخ معماری معاصر هستند...» به اعتقاد آنان، ارائه ترجمانی بی‌نظیر از شیفتگی جنبش مدرن به ساختمان به مثابه ماشین، گرایش به وضوح و شفافیت معمارانه، ترکیب فضاهای عمومی و خصوصی، و پای‌بندی به پلان‌های انعطاف‌پذیر که به نیازها و خواسته‌های پیوسته در حال تغییر کاربران پاسخ می‌دهند، مهم‌ترین بن‌مایه‌های آثار راجرز به شمار می‌روند.

آغاز فعالیت حرفه ای:

ریچارد راجرز در سال 1933، در فلورانس ایتالیا به دنیا آمد. پدر او پزشک بود و مادرش علاقه زیادی به طراحی مدرن داشت. خانواده راجرز در سال 1938، همزمان با پدیدارشدن نشانه‌های آغاز جنگ جهانی دوم، به انگلستان بازگشتند. او در مدرسه AA لندن به تحصیل در رشته معماری پرداخت و مدرک فوق‌لیسانس خود را از دانشگاه Yale دریافت کرد. راجرز در این دانشگاه به همراه نورمن فاستر، همکلاسی خویش، از محضر بزرگانی همچون پل رودلف که رئیس مدرسه معماری بود و جیمز استرلینگ بهره جست. همچنین او در آنجا علاقه زیادی به فرانک لویدرایت پیدا کرد، تا جایی که از او با عنوان my first god یاد می‌کند. راجرز پس از مدتی کار برای Skidmore, Owings & Merrill در نیویورک، به انگلستان بازگشت تا نخستین فعالیت حرفه‌ای معماری خویش را به همراه نخستین همسرش، Su Brumwell، نورمن فاستر و Wendy Cheeseman، در قالب گروهی کوتاه‌عمر بنام Team 4 که فعالیتش تنها تا سال 1967 ادامه یافت، شروع کند. از سال 1971 نیز، با پروژه مرکز ژرژ پمپیدوی پاریس، شراکت او با رنزو پیانو شروع شد که این همکاری تا سال 1978 ادامه داشت.
راجرز در حال حاضر رئیس Richard Rogers Partnership است، شرکتی که آن را در سال 1977، در لندن تأسیس کرد و هم‌اینک دارای دفاتری در بارسلون، مادرید و توکیوست. نام این شرکت، از ماه آینده، برای به رسمیت شناختن کار دو همکار جوان آن، Graham Stirk و Ivan Harbour، به Rogers, Stirk, Harbour & Partners تغییر خواهد یافت.

جوایز و عنوان ها:

ریچارد راجرز که از سال 1996، با کسب مقام اشرافی، به لرد راجرز ملقب گشته، در طول سال‌های متمادی زندگی حرفه‌ای خویش، موفق به دریافت تعداد زیادی از جوایز معتبر معماری شده است که از جمله مهم‌ترین آنها می‌توان به مدال طلای انستیتو سلطنتی معماران بریتانیا (RIBA) در سال 1985، و نیز شیر طلایی بی‌ینال 2006 ونیز اشاره کرد.

سبک برگزیده وی:

ریچارد راجرز همواره با طراحی ساختمان‌هایی همگام و سازگار با محیط زیست و بهره‌مند از تکنولوژی روز، در خط مقدم جنبش معماری پایدار بوده است.

توجه به نور طبیعی و تغییرات اقلیمی و خلق ساختمان‌هایی که تا حد امکان از حداقل انرژی و نیز انرژی پاک استفاده کنند، مهم‌ترین دغدغه‌های او در این معماری محسوب می‌شوند.
یکی از معروف‌ترین کارهای راجرز در میان نخستین پروژه‌های او قرار دارد: مرکز ژرژ پمپیدو در پاریس که آن را در سال 1971، به همراه رنزو پیانو، در یک مسابقه بین‌المللی طراحی کرد. در این پروژه، آنچه که معمولاً در ساختمان‌ها پنهان نگهداشته می‌شد، در معرض نمایش ‌گذاشته شد و سازه نمایان فولادی این ساختمان و نمای چشمگیر آن که تحت تسلط لوله‌های تأسیساتی، پله‌های ‌برقی و سایر عناصر خدماتی بود، آن را به ساختمانی تأثیرگذار در تاریخ معماری معاصر تبدیل کرد.

آثار معماری مهم وی :

1-      برج اداری لندن - Lloyd's of London

2-      ترمینال۴ - فرودگاه باراهاس مادرید – (Madrid Barajas Airport)

3-      تالار گردهمایی ولز

برخی آثار از وی:

1-     برج اداری لندن - Lloyd's of London

اجرای آن در سال 1986 به پایان رسید. ایجاد ارتباط میان درون و بیرون با استفاده از آتریوم بلندی از فلز و شیشه که سازه را غرق در نور طبیعی می‌کند، مهم‌ترین ویژگی معماری این ساختمان است.

2-     ترمینال۴ - فرودگاه باراهاس مادرید – (Madrid Barajas Airport)

پروژه برای ترمینال شماره 4 در فرودگاه باراهاس ،در سال 1997 دریک مسابقه معماری انتخاب شد.(ریچارد راجرز و همکاران، استودیو lamela دو شرکت مهندسیTPSوInitec کارفرمای پروژه،کارشناسان ملی فرودگاههای اسپانیا،به معمارها ماموریت داده بود که یک امکان جدید بعنوان قسمتی از طرح گسترش فرودگاه باراهاس مادرید طراحی کنند.

فرودگاه باراهاس مادرید اولین بار در سال 1933 افتتاح گردیدو بارها گسترش یافت.در قسمت شمال غربی فرودگاه نیازهای جدیدی برای آن تشخیص داده شده است از جمله : فضای جدید برای یک ترمینال، ساختمانsatellite و دو باند جدید پرواز و ساختمانهای جانبی لازم .

ترمینال جدید، شهر مادرید را بعنوان یک قطب بزرگ اروپایی مطرح خواهد کرد واین موقعییت، کانون ارتباطی بین اروپا و آمریکای لاتین خواهد بود.

طراحی این پروژه از سال 1998 تا 1999 بطول انجامید. 1 سال بعد ساخت آن آغاز شد و در سال 2005 ساخت آن به پایان رسید.سرانجام در سال2006 به بهره برداری رسید و تا سال 2010 به حداکثر کارایی خود دست پیدا خواهد کرد.

اجزائ اصلی این طرح شامل:

- 309000 متر مربع - پارکینگ ماشین

- 470000 متر مربع - ساختمان ترمینال

- 315000 متر مربع- ساختمان ماهواره

- 64000 مترمربع- راههای ارتباطی

  تیم طراحی همچنین لازم داشت که سیستم جابجایی اتوماتیک بار و مسافر را در فرودگاه جای دهد.

سالختمان satellite برای ترافیک بین المللی و قسمتی ازترافیک اتحادیه اروپا تدارک دیده شده است.بطوریکه ترافیک هوایی اتحادیه اروپایی باید از ترافیک بین المللی جدا نگه داشته شود و قابلیت سرویس دهی به این دو را داشته باشد.

این پروژه بالغ بر 1 میلیون متر مربع مساحت دارد و در حدود 6 میلیارد یورو برای ساخت و راه اندازی آن هزینه شده است. همچنین توانایی جابجایی 35 میلیون مسافر را در سال دارد.ترمینال جدید یک توالی شفاف فضایی برای وارد شدن و راهی شدن مسافران را به نمایش می گذارد.خوانایی ساختمان و طراحی مدولار، یک توالی تکرار شونده موج گونه ای را توسط بالهای پهناور فولاد پیش ساخته خلق می کند.

منابع:

http://www.airninja.com

معماری معاصر قبادیان

سایت شخصی آثار کالاتراوا

دانشنامه ویکیپدیای فارسی

http://www.eurofootballcities.com